"Każda osoba jest historią świętą" - Jean Vanier

Każde dziecko odkrywa,że więź komunii z drugim człowiekiem jest trudna i że jest źródłem cierpienia, doznaje wtedy doświadczenia wewnętrznej śmierci, czuje,że nie ma żadnej wartości. Wtedy rodzi się w nim poczucie winy, które jest dla niego najboleśniejszym uczuciem. Uczucie to jest z pewnością najsilniej zakorzenionym uczuciem w każdym z nas, ponieważ każdy z nas przeżył ów moment zerwania więzi komunii będący źródłem lęku i poczucia winy. Dziecko uważa,że nie jest się kochanym, dlatego, że jest się złym, winnym czegoś niedobrego. Chodzi tu o poczucie winy w sensie psychicznym, a nie w sensie moralnym. Rodzi się w dziecku po raz pierwszy brak wiary w siebie. Właśnie to poczucie winy będzie rzutować na całe późniejsze życie dziecka, na negatywny obraz samego siebie. To poczucie winy może stać się jeszcze większe, kiedy dziecko rozwija w sobie uczucie gniewu i pragnie zemsty na rodzicach, w związku z tym, że musiało bronić się przed tym gniewem lub zaborczymi pragnieniami. Uczucia gniewu są znakiem życia, ale również budzą w nim strach. Dziecko odkrywa w sobie wtedy obecność wilka, który gotów jest zabić albo zadać ból. Uczucie to tylko wzmaga jego poczucie winy. Przez krzyk wściekłość odkryje, że obecny w nim wilk nie chce się z nikim porozumieć:"Nie chcę miłości! nie znoszę miłości! nie znoszę mamy! nie znoszę taty! nie znoszę mojego małego brata! chcę zniszczyć jego zabawki!". Świat nie jest już wtedy miejscem komunii, ale miejscem pełnym wrogości. Dziecko musi się bronić przed zagrażającymi mu siłami i wtedy atakuje, uprzedzając atak. Jak wykazali to niektórzy psychologowie, bajki są niezbędne dla dziecka, by dokonać egzorcyzmu nad złym wilkiem, który w nim się ukrywa.